2 maja – Święto flagi
Święto flagi ustanowiono w 2004 roku, ale to nie znaczy, że wcześniej barwy narodowe nie były czczone. Ten dzień wybrano, gdyż to 2 maja 1945 roku polska flaga została zatknięta w Berlinie nad Kolumną Zwycięstwa i Reichstagiem. Była biało-czerwona.
Polska flaga w Berlinie.
Niewielu jednak wie, że te barwy uznano za polskie dopiero w okresie 20-lecia. Wcześniej flaga polska była karmazynowego koloru i z orłem.
Jan Długosz opisywał przygotowania do bitwy pod Grunwaldem wspominając o „chorągwi wielkiej, na której wyszyty był misternie orzeł biały z rozciągnionemi skrzydły, dziobem rozwartym i z koroną na głowie, jako herb i godło całego Królestwa Polskiego”.
Karmazyn na fladze był jednak drogą barwą, bo uzyskiwano go z larw czerwca polskiego i mało kto mógł sobie na niego pozwolić, więc wykorzystywała go tylko najbogatsza szlachta i dostojnicy państwowi.
Barwami królewskimi Rzeczypospolitej Obojga Narodów był sztandar złożony z trzech pasów: dwóch czerwonych umieszczonych w dole i na górze oraz białego po środku. Na sztandarze umieszczano czterodzielny Herb Rzeczypospolitej Obojga Narodów o czerwonym tle zawierający dwa pola przedstawiające białego Orła w koronie, czyli symbol Korony i dwa z wizerunkiem Pogoni – herbu Litwy, dodatkowo był też herb panującego władcy.
Przed rozbiorami uważano również za barwy narodowe trzy kolory, z których trzecim był granatowy, gdyż nawiązywał do barw strojów żołnierzy kawalerii, a to w tej formacji służyła szlachta. Trójkolorowe kokardy pojawiły się nawet w pierwszych dniach Powstania Listopadowego. Jednak barwy biała i czerwona zostały uznane za narodowe po raz pierwszy 3 maja 1792 roku.
Małgorzata Karolina Piekarska
Fragment artykułu który ukazał się w ósmym wydaniu Mieszkańca w 2017 r. Cały artykuł dostępny jest:
