Wybór

– Coś długo zeszło dziś panu na zakupach, panie Kaziu…

Rzeczywiście, pan Kazimierz Główka pojawił się na bazarze już dosyć dawno, a dopiero teraz przyżeglował między straganami do stoiska, gdzie handlował jego kolega, Eustachy Mordziak.

– Fakt. Ale z drugiej strony, panie Eustachy, jak to mówią lepiej spóźnić się na tym świecie, niż być przed czasem na tamtym.

– Święte słowa. Tak tylko mówię, bo do niedawna zakupy robił pan raz dwa…

– Bo wszystko prostsze było. A dziś – w jednym końcu masz pan czereśnie po 19 złotych, w drugim – po dziesięć. I emeryt, taki dajmy na to jak ja, musi wybrać – czy ładne i duże, czy takie, co to tylko ledwo, ledwo pestka jest przykryta…

– Proza życia…

– A wiesz pan – Kazimierz jakby kontynuował przerwaną przed chwilą refleksję – idę w stronę Zamienieckiej, a naprzeciwko idzie młoda kobieta. Właśnie obrała ze skórki banana i już, już miała włożyć go do ust i zjeść, jak on się jej w ręku przełamał i upadł na ziemię…

– Zdarza się.

– Dokładnie coś takiego przydarzyło się i mnie, tyle, że sześćdziesiąt parę lat temu. Na Szembeku wtedy słynne na całą Warszawę ciuchy były.

– A mnie jeszcze na świecie nie było…

– Widzisz pan. Wtedy banan to był owoc z bajki. Sprzedawali go na sztuki, był bardzo drogi. Mama kupiła mi go „na smak”.

– I co, jak panu wypadł?

– Mama kupiła mi drugiego, zresztą handlarka, która widziała całą scenę, tego drugiego sprzedała taniej. To prosta kobietą była i w lot zrozumiała dramat dziecka i jego matki, która właśnie sobie czegoś odmówiła, żeby jej syn poznał smak owocu znanego tylko z obrazka. W tamtych czasach dzieci co prawda nie chodziły głodne, ale zwykły banan był rarytasem.

– Ale jak to się panie Kaziu ma do czasów współczesnych, poza tym, że dzieje się na tym samym bazarze?

– Bo ja wiem? Jak patrzę na te tłumy mądrali biorących się za łby, wrzeszczących na siebie w telewizorze, albo na tę panią, która wysztafirowana odwróciła się tyłkiem do niepełnosprawnych, nie chcąc ich zaszczycić choćby słowem, to nieodmiennie przychodzi mi na pamięć tamta handlarka sprzed lat. I myślę sobie wtedy, że prócz wyższego wykształcenia dobrze byłoby posiadać jakieś średnie wyobrażenie i co najmniej podstawowe wychowanie.

– Dobrze powiedziane.

– Nie moje, ale sam lepiej bym tego nie wymyślił.

– No, a ta pani, której teraz banan wypadł z ręki?

– Nic, wyjęła z siatki następnego i poszła dalej.

– Jednak, powiem panu, jak tak popatruję na ludzi, to dla wielu zakupy stają się kwestią wyboru między tym, co by chcieli a tym, na co ich stać.

– I lepiej, jak się zdaje, nie będzie. Unii podskakujemy – tylko patrzeć, jak to nam się na rachunkach odbije.

– Nie podskakujemy, tylko wstajemy z kolan…

– Owszem. Tylko zaraz łbem w jakąś belkę walniemy. Już słychać, że w następnym unijnym budżecie pieniędzy będzie dla nas mniej.

– Ale za to suwerenni jesteśmy coraz bardziej – temu nie może pan zaprzeczyć.

– Co mam zaprzeczać?. Martwię się tylko, co będzie, jak Unia na tę naszą pożal się Boże suwerenność przystanie, pod warunkiem że sami ją sobie opłacimy…

– To co wybrać, panie Kaziu? Jak żyć?

– A co to ja polityk jakiś jestem, czy coś? Ja mogę tylko przykładami z życia się posługiwać. I jakby mi pan powiedział, że masz pan wybór między Parkinsonem a Alzheimerem, to bym radził wybrać Parkinsona.

– A dlaczego?

– Bo lepiej trochę wychlapać, niż zapomnieć wypić.

Szaser

error: Zawartość chroniona prawem autorskim!! Dbamy o prawa: urzędów, instytucji, firm z nami współpracujących oraz własne. Potrzebujesz od nas informacji lub zdjęcia? Skontaktuj się redakcja@mieszkaniec.pl
Skip to content