Kazimierz Główka, emeryt, kolega znanego na bazarze Szembeka kupca bieliźnianego Eustachego Mordziaka, był szczerze zdumiony tym, co zobaczył. Pan Eustachy mianowicie, bardzo zdenerwowany, upychał w workach damskie desu – staniki, nocne koszule i te wszystkie pozostałe fintifluszki, którymi na co dzień handlował na pl. Szembeka.

Jakież było zdziwienie pana Kazimierza Główki, emeryta, stałego klienta bazaru na pl. Szembeka, gdy zobaczył pusty stragan swojego kolegi, kupca tutejszego bieliźnianego, Eustachego Mordziaka. Nie zwlekając, złapał za komórkę i natychmiast zadzwonił.

– Słyszałeś pan – jeden filut powiedział, że to nic strasznego ten cały COVID. „Jedno jabłko z wieczora i nie ma doktora”, tak powiedział. Że niby nie panikujcie ludzie, zdrowo się odżywiajcie, jedzcie dużo warzyw i owoców, a żaden COVID wam nie podskoczy…

– Patrz pan, ten angielski premier, co to jak ta oliwka do pupci niemowlęcia się nazywa, ten, no – Johnson, z koronawirusa jaja sobie robił… i trach! – zachorował.

Państwo państwem, a „między Odrą, Bugiem i Nysą, najważniejsze my som” – nie słyszał pan? Naszej społeczności tutejszej ten przepis się spodobał bardzo, a rada nie od tego jest nasza, żeby nam robić wbrew.

Teraz pomyśl pan sobie, co ja sobie pomyślałem – że coś takiego dzieje się nie daj Boże w szkole mojej starszej wnuczki. Szkołę zamykają, dzieciaki siadają w domach przed komputerami, a córka musi to zgłosić w tej drugiej szkole, gdzie chodzi młodsza wnuczka, bo przecież, co oczywiste, miała kontakt z siostrą.

– Co tam na bazarze, panie Eustachy – zapytał pan Kazimierz, zdejmując z ust maseczkę. Na wolnym powietrzu i przy zachowaniu społecznego dystansu już mógł.

– Powiem panu, już nie wiadomo, co gorsze. Niech pan spróbuje nie mieć COVIDA, a mieć co innego. Na przykład czyrak niech panu gdzieś wyskoczy i niech pan spróbuje się dostać do chirurga. Kuzynka Krysi, taką przygodę w tych dniach przeżyła. Na Grenadierów spuścili ją po brzytwie, a na Szaserów, to chyba już cała Warszawa wie, że czeka się na SORze od siedmiu do siedemnastu godzin.

– Pięknie pan wygląda, panie Eustachy… – co powiedziawszy pan Kazimierz Główka, stały bywalec bazaru na Szembeka, oczy postawił niemalże w słup. Bo i rzeczywiście – kupiec tutejszy bieliźniany, Eustachy Mordziak, prezentował się wspaniale w ciemnym garniturze i śnieżnobiałej koszuli – wedle obecnej mody bez krawata.

– Przyzna pan jednak panie Eustachy, że pomarzyć dobra rzecz. Niech mi pan pokaże kogoś, który nie chciałby być mądry, przystojny i jeszcze kochany bezinteresownie. Nie znam człowieka, który nie miałby takiej nadziei. Z drugiej strony jakoś głupio jest nie mieć nadziei.