– Co pan taki zamyślony, panie Eustachy? Kazimierz Główka, emeryt i stały bywalec bazaru na pl. Szembeka, nie mylił się. Pan Eustachy Mordziak rzeczywiście jakby nieobecny był. Niby handlował, ale myślami pływał po odległych oceanach. – Tak się zastanawiam nad tymi zmianami w pogodzie… – O, masz! To już nie ma pan większych zmartwień? – Niby jakich? Jest dobrze przecież, a ludziom się żyje dostatniej. – No, to znakiem tego […]

– Co pan dziecko jest? Im „się należy” i nam się należy, ale „im” okazuje się bardziej i więcej. Dużo więcej… Ostatnio dla pewności uznali, że starszych nie będzie się już badać profilaktycznie, bo jak nic jakieś choróbska się wykryje i leczyć trzeba będzie. A leczyć za darmo się nie da!

– Pan, panie Kaziu, jest jak polityk jakiś, słowo daję!
Wszystko pan tak skomplikuje, że od razu człowieka głowa zaczyna boleć.

– Faktycznie, coś w tym jest. Jak byłam małą dziewczynką, miałam misia, ale chciałam chłopaka. Jak miałam chłopaka, chciałam męża… Do dziś się nieraz zastanawiam, co mi się, kurczę, w tym misiu nie podobało?!

O, ja widzę panie Eustachy, że pan na kupca wykierował się przypadkiem jakimś. Pan lubi dzielić włos na czworo, pan ma naturę inteligenta.

Wreszcie domyśliłem się, dlaczego tyle starych ludzi jednego dnia przyszło na bazar. To był czas wypłaty emerytur i rent. Przypływ kilkusetzłotowej gotówki pozwolił starym ludziom jeszcze raz wyjść ze swych portów, w których zacumowało ich życie.

„I oboje płakali na peronie. On jechał w delegację, ona do rodziców na wsi… Jakaż to była niespodzianka, gdy następnego dnia spotkali się na plaży w Międzyzdrojach”…

– No, rządzą nią, mówię mu, procesy biochemiczne, które w młodym organizmie zachodzą. W książkach to się nazywa miłość, a w naturze są to różne reakcje i interakcje czynników biochemicznych, które wyzwalają nieznane dotąd stany psychiczne. Miłość na to mówią, na przykład.

– No to znakiem tego, czegoś takiego jeszcze u nas nie było – powiedział pan Kazimierz Główka, emeryt, przycupnąwszy obok straganu z bielizną damską, prowadzonego przez jego kolegę Eustachego Mordziaka. Bazar na pl. Szembeka toczył się leniwie własnym życiem.

– No, bo taką prawidłowość zauważyłem: im bliżej było wyborów, tym im więcej za uszami wygrzebywali. A to jakieś mieszkania na „słupy”, a to tatusia, który komuś za coś nie zapłacił, a to ich radny nożem policjanta w plecy dźgnął, a to znowu wieże jakieś – ze srebra czy coś… Chłopaki bronili się i w odwet co i rusz rzucali w stronę publiki 500+. Żeby czym innym się zajęła. Co chwilę na co innego.